Derin uykuda

“Can Bilal çocukluğundan beri kışı bir mevsim olarak değil, yaşayan bir miras, yitik bir medeniyetin yansıması olarak görmüştür; yitik bir medeniyetin zaman zaman kendini dünyaya hatırlatması gibi; belki de o medeni insanların giderken bize bıraktıkları sessiz miras, anlayanlar için başka bir varoluş ihtimalinin olduğunun mesajı!”

Tolga Suyolcuoğlu’nun Derin Uyku üçlemesinde alışık olmadığımız bir polisiye öykü tarzı ve diliyle karşı karşıyayız. Geleneklerden bağımsız olarak kendini var eden, şiirin yabani otlarına bitişik bir dil bu. Can Bilal’in ve etrafındaki insanların hayatlarını ikiye bölen savaşın anısı, günlük hayatın süregelen savaşıyla karışırken, okuyucuyu bir haz kaynağı olarak bekleyen ikinci bir yol - dilin yolu, dalgınlığa ve yavaşlığa bir kaçış sunar. Ancak karın yağdığı ve acının onu örtemediği bir günün o tuhaf uyuşukluğunda düşünceye ve dile sığınmak mümkün değildir, çünkü savaş bitmemiştir ve her zaman yeniden başlar. Şiirin ve felsefenin tellerine aşina parmaklarının izlerini taşıyan Suyolcuoğlu'nun heyecanlı bir hikâyesini okumak mümkün; aşk ve şefkat burada, açıkta, güvende değil ama orada.