152 Gün

Fadime'yi ilk o zaman gördüm. Sanki güneşi, yıldızları, ayı ilk kez görmüş gibiydim. Bir kuş uçtu yüreğime ve dışarı çıkmak için çırpınıp durdu. Ne kadar çırpınırsa ben de o kadar duramadım.
O zaman gitmedim, hiç gidemedim. Onun olduğu bir yeri terk etmek istemedim. Ayrıca bence bu dünyada şanslı olanlar doğdukları veya doydukları yerde değil, sevdiklerinin olduğu yerde ölenlerdir.
…
Sevgili Kari, daha önce söylemiştim; kendime bir dünya kuruyorum. Kurduklarımın yaşadığımız dünyada mümkün olmayacağını biliyorum. Bu yüzden bu dünyayı kitapların arasına saklıyorum. Sevdiğim insanlar var, mutlu olduğum insanlar var. Kötüleri içeri almıyorum, kapılarım onlara kapalı. Hatta artık duvarlar bile örüyorum içeri girmesinler diye.
O kapılar sadece sana açık.